უნდა აიკრძალოს თუ არა მევახშეობა და რა უნდა გაითვალისწინოთ კერძო პირისგან თანხის სესხებისას

მევახშეობა განიმარტება, როგორც ფულის გასესხება დიდი პროცენტით. 

მიუხედავად იმისა, რომ ბევრ ქვეყანაში არსებობს კანონები მევახშეობის წინააღმეგ, კანონში  არსებული ხარვეზების გამო,

კერძო პირები მაინც ახერხებენ გადაჭარბებული საპროცენტო განაკვეთით გაასესხონ თანხა. 

მევახშეობის თემასთან დაკაშირებით ხშირად არის დავა. რეგულაციების მომხმრეები ამტკიცებენ, რომ კანონები აფერხებს ეკონომიკურ ზრდას.

მათი მტკიცებით, საპროცენტო განაკვეთი უნდა განსაზღვროს ბაზარმა და არა მთავრობამ. 

ოპონენტების აზრით კი, არარეგულირებადი სესხები იწვევს ფინანსურ არასტაბილურობას, ისინი მხარს უჭერენ მსესხებელთა დაცვას და საპროცენტო

განაკვეთისა და ფინანსური ინსტიტუტების მეტ ჩართულობას და რეგულაციას მოითხოვენ.

არსებობს მოსაზრებებიც, რომ მევახშეობა უნდა იყოს კანონით დასჯადი ქმედება. 

საბჭოთა ეპოქით დათარიღებული სამართლებრივი აკრძალვების მიუხედავად,  მევახშეობის პრაქტიკა შენარჩუნებულია საქართველოში,

განსაკუთრებით არაფორმალურ სექტორში, სადაც მარეგულირებელი ზედამხედველობა შეზღუდულია.

მევახშეების სამიზნე უმეტეს შემთხვევაში დაბალშემოსავლიანი მოსახლეობაა, რომლებსაც არ აქვთ ტრადიციულ საბანკო სერვისებზე წვდომა. მევახშეებთან გაფორმებული ხელშეკრულებები

ხშირად ძალიან ბუნდოვანია და არ არის დამოწმებული ნოტარიულად, რაც იწვევს ახალი თაღლითური სქემების ჩამოყალიბებას მევახშეების სასარგებლოდ. 

კერძო პირისგან თანხის სესხების შემთხვევაში, მსესხებელმა აუცილებლად უნდა გაითვალისწინოს, რომ  ხელშერკულება დამოწმდეს ნოტარიულად და ხელშეკრულებაში ცხადად

იყოს განსაზღვრული სესხის გადახდის გრაფიკი და საპროცენტო განაკვეთი.